دسته های مواد افزودنی بتن

موادی که به عنوان مواد افزودنی بتن لزجت ساز مطابق فعالیت فیزیکی آنها در بتن طبقه بندی می شوند و دسته های مواد افزودنی بتن انواع مختلفی دارد که به صورت زیر می باشند.
طبقه A. پلیمرهای معدنی طبیعی و مصنوعی محلول در آب که لزجت آب اختلاط را افزایش می دهند. این پلیمرها شامل اترهای سلولزی، نشاسته ژلاتینی شده، اکسیدهای پلی اتیلنی، انژنیکها، کاراگیناس، پلی اکریلامید، پلیمرهای کربوکسی ونیل و الکل پلی وانیل می شوند.
طبقه B. مواد محلول در آب معدنی که بر ذرات سیمان جذب می شوند و لزجت را با بالا بردن جذب میان ذره ای افزایش می دهد. این مواد کوپلیمراستایرن به همراه گروه های کربوکسیل، پلی الکترولیت های مصنوعی و صمغهای طبیعی می باشند.
طبقه C. امولسیون های مواد معدنی مختلف که جاذبه میان ذره ای را افزایش می دهد و همچنین ذرات فوق ریز را در خمیر سیمان تامین می کنند. این مواد متشکل از امولسیون های اکریلیک و ذرات پراکنده رس در فاز آبی می باشند.
طبقه D. مواد غیر معدنی با مساحت سح بالا یا خصوصیات سطح غیر معمول که ظرفیت نگه دارنده آب مخلوط را افزایش می دهد. این مواد شامل رس های خیلی نرم (بنتونیت ها)، سیلیکا گرمازا، فوم سیلیکا متراکم، آزبست آسیاب شده و دیگر مواد فیبری می شود.
طبقه E. مواد غیر معدنی که ذرات ریز اضافی را در خمیرهای ملات تامین کرده و به همین دلیل تکان خواهی (thixotropy- تمایل برخی ژله ها و امولسیون ها به آبگونه شدن در اثر تکان و دوباره سفت شدن در اثر عدم حرکت، مترجم) را افزایش می دهند. این مواد همچون خاکستر بادی، آهک هیدرات شده، کائولین، خاک سیلیسدار و دیگر مواد خام یا اکسید شده پزولانی متنوع هستند.

افزودنی های بتن زودگیر

لزجت افزایش یافته آب در مخلوط، منجر به تکان خواهی بیشتر بتن و مقاومت بهبود یافته در جدایش می شود. پیمانه مصرفی افزودنی برای طبقات A، B و C در محدوده 1 تا %5/1 وزن آب در مخلوط است و به طور مکرر در ترکیب با فوق روان کننده ها استفاده می شوند. مقدار اثر ضخیم شدگی ایجاد شده وابسته به پیمانه مصرفی افزودنی و وزن مولکولی مولفه اصلی می باشد. این مولفه اصلی معمولا در درون میکسر هم زمان با دیگر مواد تخلیه می شود. از طریق فعالیت فیلترهای حفره ای، مواد در طبقه D و E بر سازه در فضای خالی تاثیر می گذارند، اگر چه میزان ذرات ریز افزایش یافته اغلب روان شدن مخلوط را افزایش می دهد.
انواع پلیمرهای محلول در آب مورد استفاده برای ضخیم تر کردن دوغاب سیمان، ملات و بتن در جدول 6-6 نشان داده می شود. اگرچه در بسیاری پلیمرهای نشان داده شده در جدول 6-6 می توان برای افزایش لزجت آب در مخلوط استفاده کرد، آنها همگی پلیمرهای شبه پلاستیک سازگار با سیستم های سیمانی نیستند. تنها تعدادی از آنها می توانند به طور پیوسته با مواد افزودنی کاهنده آب (WRAها) و فوق روان کننده ها برای تولید بتن ها با مخلوط های با روانی بالای چسبنده ترکیب شوند.

پربازدیدترین مطالب ما را از دست ندهید!
چسب بتن
سیمان
حداکثر و حداقل زمان مورد نیاز برای سفت شدن بتن

ساختار اصلی مواد طبقه A همان سلسله زنجیره های کربن شش تایی با زنجیره های جانبی است. آنها موادی با وزن مولکولی بالا هستند که از طریق پیوند هیدروژنی در محلول لزجت ساز می شوند. مواد مشخصی که فاقد جایگزین های آب گریز می باشد (همچون پلی ساکاریدهای با وزن مولکولی بالا) مقاومتر از نمک و کاتیون ها هستند، برابر تغییرات در PH و دما پایدار هستند و ایجاد کف نمی کنند. این مورد به پیوند هیدروژنی میان مولکولی بین زنجیره های اصلی و جانبی و فقدان در حد فاصل هوا یا آب نسبت داده می شود.

برخی خصوصیات که بازدهی پلیمرهای گوناگون را متفاوت می سازند، شامل:

1. توانایی برای افزایش لزجت در پیمانه های مصرفی خیلی پایین
2. کاهش در رسوب گذاری در حالی که در حالت شکل پذیری هستیم.

جدول 6-6 انواع پلیمرهای محلول

1. کنترل جدایی شیرابه از سنگدانه
2. مقاومت در برابر سطوح بالای نمک ها
3. سازگاری با دیگر مواد افزودنی (همچون WRAها و فوق روان کننده بتن) بنابراین تغییر شکل مخلوط خیلی عوض نمی شود، گیرش چندان امتداد نمی یابد، یا هوای محبوس سنگین و کف کردن ایجاد نمی شود.
4. توانایی برای لزجت سازی کافی در نرخ های برشی پایین