بتن پلیمری (به انگلیسی Polymer Cement Concrete که به اختصار PCC نامیده می‌شود) یا بتن لاتکسی (latex concrete)، نوعی بتن است که با سیمان پرتلند و سنگدانه، درست مانند بتن معمولی تولید می‌شود، با این تفاوت که در آب مورد استفاده در آن مقداری پلیمری ارگانیک مخلوط می‌شود. به این مخلوط آب و پلیمر، لاتکس گفته می‌شود. پلیمر ماده‌ای است که از صدها مولکول ساده تشکیل شده که مونومر (monomer) نامیده می‌شود. ترکیب مونومرها با یکدیگر پلیمریزاسیون (polymerization) نام دارد و باعث تشکیل پلیمر می‌شود. اگر پلیمر فقط توسط یک نوع مونومر تشکیل شده باشد، به آن هوموپلیمر (homopolymer) گفته می‌شود، و اگر تعداد مونومرهای تشکیل‌دهنده‌ی دو یا بیشتر باشد، به آن کوپلیمر (copolymer) می‌گویند. با اضافه کردن پلیمر به مخلوط بتن، چسبناکی لایه‌های مختلف بتن افزایش می‌یابد؛ به عبارت دیگر پلیمر باعث می‌شود تا اجزای بتن بهتر با هم ترکیب شوند. هم چنین ویژگی‌های انعطاف‌پذیری، مقاومت در برابر ضربه، مقاومت در برابر نفوذ آب، مقاومت در برابر محلول‌های نمکی و انجماد آب در بتن را بهبود می‌بخشد. پلیمرهایی که از پلیمراسیون امولسیون تولید می‌شوند، به طور گسترده در بتن مورد استفاده قرار می‌گیرند. استایرن بوتادین (Styrene butadiene) و لاتکس‌های اکرلیک (acrylic latexes) موثرترین و پر استفاده‌ترین مواد پلیمری در بتن‌ها هستند. تنها بتن‌های اکرلیک در برابر اشعه ماورا بنفش دچار تغییر رنگ نمی‌شوند، بنا بر این بایستی در مواردی که بتن تحت تاثیر این نوع اشعه است، از بتن اکرلیک استفاده کرد؛ بیشتر موارد استفاده از بتن اکرلیک، استفاده از آن در کف‌پوش‌ها و یا ترمیم آن‌ها می‌باشد. برای مواردی که بتن‌ریزی در سطوح خارجی است و خصوصاً در زمانی که رطوبت زیادی در محیط وجود دارد، بتن پلیمری استایرن بوتادین بهترین گزینه است. هم چنین در موارد کمی هم از وینیل استات (vinyl acetate) استفاده می‌شود. اما این نوع بتن، در برابر رطوبت هوا ضعف‌هایی دارد و نمی‌توان از آن در مکان‌های مرطوب استفاده کرد. معمولاً پلیمر مورد استفاده بین 10 تا 20 درصد وزن سیمان موجود در بتن می‌باشد. همچنین برای مخلوط‌هایی که از لاتکس استفاده می‌کنند، نسبت آب به سیمان برای آن که بتن کارایی لازم را داشته باشد، بایستی بین 0٫3 تا 0٫4 باشد؛ برای مخلوط‌هایی که از اپوکسی استفاده می‌کنند، نسبت آب به سیمان باید بین 0٫25 تا 0٫35 باشد. در بیشتر موارد از بتن پلیمری به عنوان لایه‌ی پوششی استفاده می‌شود، که در این حالت بتن دوام و پرفورمانس بسیار بالایی دارد. یکی دیگر از ویژگی‌های اصلی و خوب بتن پلیمری که مورد توجه بسیاری قرار می‌گیرد، کارایی بالا و سهل بودن بتن‌ریزی می‌باشد.
توصیه می‌شود که مخلوط کردن بتن پلیمری حتماً در موبایل میکسر صورت بگیرد، همچنین مخلوط کردن و بتن‌ریزی با بتن پلیمری بایستی در کمتر از 30 دقیقه صورت بگیرد. پیش از این که بتن در معرض هوای آزاد برای خشک شدن قرار بگیرد، بتن پلیمری به یک تا دو روز کیورینگ مرطوب احتیاج دارد. دمای کیورینگ بتن پلیمری، بایستی بین 7 تا 30 درجه‌ی سانتی‌گراد باشد تا بتن به بهترین نحو عمل‌آوری شود. میزان درصد مورد استفاده از پلیمر در بتن که مورد توافق اکثریت قرار گرفته، 15 درصد است. همچنین باید دقت داشت که آب مورد استفاده در لاتکس، بایستی در محاسبات نسبت آب به سیمان لحاظ گردد.
