به کرگیری تعدادی از واژگان و عبارات ویزه موضوعی به منظور توصیف دقیق ساختار و رفتار frc می تواند بسیار مفید باشد. خود واژه frc می تواند هم به سیمان مسلح به الیاف (سیمان الیافی) و هم به بتن مسلح به الیاف (بتن الیافی) اطلاق گردد. اما تفاوت هایی میان این دو وجود دارد. عبارت اول معمولا برای مصالح صفحه ای نازک تولید شده با مقدار سیمان بالا (اغلب با نسبت وزنی 1:1 با مصالح سنگی ریزدانه و به ندرت فقط سیمان) و بدون درشت دانه استفاده می شود. مقدار الیاف نسبتا بالا بوده (تا 5% حجمی) و هدف از الیاف ایجاد مسلح سازی اولیه می باشد، ینی افزایش مقاومت خمشی، مقاومت کششی و یا طاقت. این به عنوان frc اولیه نامیده می شود. عبارت دوم برای بتن با سیمان به علاوه مصالح سنگی ریزدانه و درشت دانه استفاده می شود که به آن مقدار نسبتا کمی الیاف (کمتر از 1% حجمی) به عنوان مسلح سازی ثانویه افزوده می گردد تا ترک ناشی از جمع شدگی را کنترل نموده و یا پیوستگی را به دلایل ایمنی فراهم نماید (یعنی از خردشدگی پس از اعمال بار زیاد اتفاقی، جلوگیری نماید). این به عنوان frc ثانویه نامیده می شود. کمی هم پوشانی میان این دو گروه وجود دارد. نویسندگان بسیاری از دو عبارت «frc» به جای یکدیگر استفاده نموده و در وارد بسیاری، تفاوت موجود چندان مهم نمی باشد، اما در موارد مربوطه، این تفاوت کاملا محسوس و مشخص می باشد.
بتن های الیافی
چنانکه در بالا ذکر شد، عضو مسلح سازی واحد در اغلب frcها بجز frc فولاد، یک گروه دسته شده از رشته ها به همراه فضای میان آنها می باشد که ممکن است بسته به سن آن ترکیب و ماهیت خمیر، از محصول هیدراسیون پر شده و یا خالی از آن باشد. این گروه از رشته ها، «استرند» نامیده می شوند. گروهی از استرندها با هم یک «دسته رشته» یا «الیاف نیم تاب» نامیده می شوند. یک استرند ممکن است طبیعی باشد، مانند الیاف طبیعی سیزال یا الیاف نارگیل که در این صورت استرند به طور طبیعی به صورت دسته ای از الیاف سلولزی شامل فضای بین رشته ها یا حفرات سلولی درون جداره الیاف می باشد، و یا ممکن است مصنوعی باشد مانند الیاف شیشه که در این صورت هر استرند می تواند تا 200 را شامل شود که این رشته ها طی فرآیند ساخت الیاف با یکدیگر دسته شده و توسط یک پوشش محلول یا نیمه محلول تحت عنوان «تثبیت کننده» (که اغلب از مواد آلی مانند پلی هیدروکسی- فنول به دست می آید) در کنار یکدیگر نگه داشته می شوند. این تثبیت کننده ممکن است در ناحیه میانی بر هیدراسیون نیز تاثیر بگذارد و معمولا به گونه ای طراحی می شود که دوام را بهبود بخشد. گاهی اوقات frc با بیش از یکنوع الیاف ساخته می شود مانند الیاف شیشه و پلی پروپلین. چنین frc به عنوان frc ترکیبی نامیده می شود.
پربازدیدترین مطالب ما را از دست ندهید!
مقدار الیاف در یک frc مشخص معمولا به صرت کسر حجمی الیاف، Vf، بیان می شود که به صورت حجم الیاف تقسیم بر حجم ترکیب تعریف شده و بین حدود 1/0% تا 10% متغیر می باشد. عامل محدود کننده برای Vf عموما عبارت است از اثر نامطلوب آن بر روی کارآیی و یا تراکم بتن تازه. برخی تحلیل ها نیز توجه به کسر حجمی خمیر، Vm، را الزامی می دانند که برابر است با 1-Vf.
مانند حالت مربوط به بتن عادی، اغلب frcها با ملات هایی برپایه سیمان پرتلند (PC) ینی بر پایه 3CaO.SiO2 (آلیت) و 2CaO.SiO2 (بلیت) به عنوان ترکیبات اصلی هیدراته شونده، ساخته می شوند. اما، استفاده از افزودنی های پوزولانی و سیمان های غیرپرتلند نیز مرسوم می باشد، به ویژه آنکه استفاده از این افزودنی ها ممکن است موجب افزایش دوام گردد. ملات ساخته شده از سیمان پرتلند (PC) شامل افزودنی هایی مانند متاکائولین، میکروسیلیس متراکم شده، pfa یا ggbs تحت عنوان ملات اصلح شده نامیده می شوند. ملاتی برپایه یک ساختار شیمیایی متفاوت، مانند سیمان با آلومینای بالا یا سیمان سولفو- آلومینات کلسیم، تحت عنوان ملات غیرپرتلند (nP) نامیده می شود. برخی مشترکات میان ملات های اصلاح شده و nP به ویژه در مورد افزودن سولفو- آلومینات های کلسیم مانند یلمیت (4CaO.3Al2O3.SO3) به سیمان پرتلند، وجود دارد. هرچند با وجود چنین افزودنی، معمولا ملات باید تحت عنوان اصلاح شده نامیده شود، اما این افزودنی به سرعت رفتار هیدراسیون و ساختار فاز هیدراته را تغییر می دهد به گونه ای که ملات باید در واقع با عنوان nP نامیده شود.